فارسی یک زبان قومی نیست

فارسی یک زبان قومی نیست، یک زبان تمدنی است.

نادانان مغرض سعی دارند بما القا کنند که فارس ها در ایران قرنها است در حال ظلم به دیگر اقوام در ایران هستند، و به انها اجازه پایبندی به زبان مادری یا فرهنگ خود نداده اند.

هیچ اتهامی از این بیشرمانه تر نیست. گویا این بی سوادان تاریخ ندان بیاد ندارند که تا قبل از پهلوی های "مازندرانی"، "ترک تباران قجر" با همکاری "کردهای گورک" بر ایران حاکم بودند. یا اینکه نادر شاه از قبایل ترکمن افشار بود. کریم خان زند از قبایل لر زندیه بود. صفوی ها ترک زبان بودند. و همینطور که به عقب برویم، اصولا هیچ حکومت فارس تبار در ایران پس از حمله اعراب به ایران به سلطنت نرسید. حکومت نکرد، تبعیص قائل نشد  و دیگران را به همچنین اتهاماتی  متهم نکرد. زبان فارسی به عنوان زبان وحدت بخش بین اقوام مختلف در طی تاریخ پابرجا مانده است.

فارس ها همیشه یکی از اقوام ایران بوده اند، پایبندی اقوام به زبان فارسی ریشه ای تاریخی در ملی گرایی ایرانی دارد و ابزاری قدرتمند در مقابل سلطه زبانها، فرهنگ، هژمونی و حاکمان بیگانه بوده است. هیچگاه فارس ها زبان خود را بر دیگران تحمیل نکردند، و این دیگران بودند که از زبان فارسی برای تحکیم وحدت ملی و اتصال خود به تمدن کهن ایرانی بهره جستند. از افتخارات شناخته شده و تقدیر شده سلطنت های فارس  قبل از اسلام، عدم تحمیل زبان و فرهنگ خود بر دیگر اقوام بوده است، که در سنگ نوشته های کهن و توسط تاریخ نویسان کهن یونانی و رومی به رسمیت شناخته شده است.. حتی حاکمان عثمانی به دلیل غنی بودن زبان فارسی از آن در دربار خود استفاده میکردند. همچنین در هند و بخش هایی از قفقاز و آسیای میانه. مثلا تاجیک ها فارس نیستند، اما فارس زبانند، و رودکی در آن دیار اولین منظومه شعر فارسی را با الفبای امروزی ما نوشت. بدون اینکه فشاری بر او تحمیل شده باشد . همچنین حافظ و فردوسی در زمان سلطه مغولان و ترکها به فارسی نوشتند. و دیگرانی که به عربی نوشتند و مورد اعتراض فارس زبانها قرار نگرفتند. جلال دین رومی در دیار ترک زبانها به فارسی نوشت، بدون این که فارس ها در منطقه زیست او حاکم باشند.

دلیل همگانی شدن استقبال از  زبان فارسی  را باید در  پایدار ماندن این زبان تمدنی در طول تاریخ جستجو کرد، همچنان که یونسکو امسال آن را کهن ترین زبان کلاسیک در حال استفاده در جهان اعلام نمود. پایداری یک زبان نشانه پایداری یک تمدن و یک فرهنگ است. اگر بخاطر این قدرت در زبان و ادبیات فارسی نبود، شاید امروز ایرانیان یونانی، عربی یا ترک زبان میبودند.  بیشترین پافشاری بر استفاده همگانی از زبان فارسی در راستای پیوند خود با تمدن کهن ایرانی در زمان سلطنت پهلوی بوده است، و انهم از سوی سلطنت "مازنی" ها، و نه فارس ها.

تحمیل آن است که بخواهی شیر مردان و شیر زنان ایرانی را به پوز پلنگ تغییر دهی. امری که بیگانه است با فرهنگ ایرانی که نسبت خود را با شیر میشناسد، نه با یوز پلنگ. خیلی ها سعی میکنند خیلی چیزها را بما تلقین کنند. مهم آن است که "ما" بدانیم کیستیم.

بنابر این این اتهام ننگین را هیچگاه نمیپذیرم و آن را بهانه ای ابلهانه از سوی تجزیه طلبانی میبینم که تحکیم وحدت ملی را جستجو نمیکنند، قدرت ملی گرایی ایرانی را نمی ستایند، ارزش فرهنگ کهن ایرانی را نمیشناسند، و پایبندی به یک وطن مشترک ندارند. از هم پاشیدن ایران را میخواهند. و من برای چنین تفکری پشیزی ارزش قائل نیستم.